Starend naar mijn lege computerscherm merk ik dat de afgelopen 13 jaar in flitsen en fragmenten door mijn hersenen springen. Mooie herinneringen, zware tijden, verbazing, verwondering, respect en ongeloof. Alles schiet tegelijk door mijn hoofd. Suriname, is het land waar ik me in 2006 ben gaan vestigen en waar mijn hart voor altijd zijn thuis heeft gevonden. Het feit dat ik in die jaren maar twee keer terug ben gegaan naar Nederland zegt genoeg.
 
Veel mensen -en niet alleen maar “witte mensen”- vragen vaak: ‘’Wat moet je toch in Suriname?’’ Zij vinden Suriname een raar, politiek instabiel land waar omkoping en drugshandel aan de orde van de dag is. Misschien hebben ze gelijk, maar als Suriname je eenmaal “gebeten” heeft, dan laat het je niet meer los. Niet dat ik me een gevangen voel in dit geweldige land, verre van dat, maar Suriname kruipt onder mijn huid en laat mij dagelijks haar aanwezigheid en warmte voelen.
 
Nederlanders integreren, Surinamers tolereren
 
Suriname promoot zichzelf graag als een land met een een multicultureel volk. Dat is natuurlijk helemaal waar. Beginnend bij de eerste bewoners, de Indianen - of ‘’inheemsen’’ - tot en met de Chinezen of recent de Venezolanen. Zij brengen allemaal hun eigen culturele uitingen met zich mee in ons land. 
 
De kracht van ons land is dat wij juist nauwelijks integreren, wij tolereren. We gaan samen naar het werk en naar school, maar als we thuis komen gaan vele terug naar hun eigen cultuur. Dan heeft iedereen vrienden en familieleden met dezelfde etnische achtergrond. Zelfs op feestjes zie je de verschillende culturen tot hun recht komen. De uitzonderingen natuurlijk daargelaten.
 
Nederland heeft zijn mond vol van integratie, terwijl wij het hebben over samenleven. Dit met behoud van onze cultuur en wederzijds respect daarvoor. Zoals ik het ervaar werkt het Surinaamse model veel beter.
 
Surinamers discrimineren frequent
 
Wat opvallend is in Suriname, is dat we elkaar openlijk en frequent “discrimineren”. Het is zo een onderdeel van onze samenleving dat als je mensen ermee confronteert, ze jou in eerste instantie vragend aankijken.
 
De vooroordelen zijn namelijk enorm. De Indianen zijn dom, boslandcreolen zijn crimineel, Chinezen zijn vies en Hindoestanen kan je niet vertrouwen als het om geld gaat. En Bakra’s, ja….  Ook wij zijn vies. - Klaarblijkelijk baden bakra’s maar weinig-. Wij bakra’s weten het volgens het stereotype altijd beter, stellen te veel vragen, bemoeien ons te veel met zaken die ons niets aangaan. Kortom, een land met iets meer dan 500.000 mensen, waar iedereen bij voorbaat al een mening over elkaar heeft.
 
Zelfverrijking 
 
En toch gaat het goed samen. Ondanks de minister van Buitenlandse Zaken van onze voormalige kolonisator ons een ‘’failed state’’ noemt, leven we vredig naast elkaar. We tolereren veel. Misschien soms te veel. Want er is sprake van grootschalige verrijking in dit land door politici. Er worden vreemde investeringen gedaan in zinloze projecten. Net zoals we nu bezig zijn met een weg tussen de Highway en Pad van Wanica ter hoogte van Witsanti. Het voegt helemaal niets toe aan de steeds verder dichtslippende infrastructuur van Groot-Paramaribo.
 
Men zegt dat wij een doorvoerland zijn van drugs en andere illegale goederen. Toch blijven wij elkaar lief vinden. Of zoals een vriendin van me laatst zei: ”De ministers roven echt alles waar ze hun handen aan kunnen krijgen, maar eigenlijk hebben ze gelijk, want als ik ooit minister zou worden, dan zou ik het zelfde doen”. Wat een geweldig land toch!
 
 
Andre Verhoogt.