Op vrijdag 20 mei was de Koningskerk in Amsterdam volgeladen met bekende en minder bekende Surinaamse Nederlanders uit alle hoeken van de samenleving. We waren allemaal in afwachting van de lezing van Humberto Tan over zijn visie op de relatie tussen Suriname en Nederland. Terwijl ik rondkeek besefte ik me wat een kracht er in de zaal zat. Ik kreeg een brainwave: '...en wat nu als we deze mensen allemaal in een vliegtuig zouden stoppen en hiermee zouden neerstrijken in Suriname?' Tijdens deze inspirerende middag van Stichting Johan Ferrier Fonds kreeg ik een flashback naar mijn studieperiode. Nadat ik voor het eerst in Suriname op vakantie was geweest en weer terug was gekeerd in Nederland, kwam ik terug met frustratie: hoe kon zo een mooi en warm land, waar ik me zo thuis voelde, in zo een situatie verkeren? Naast deze frustratie was er ook een sterke drive om met mijn studie een bijdrage te leveren aan de wederopbouw van Suriname en haar in ere te herstellen. Switi Sranan, mijn moederland. Later op de universiteit leerde ik tot mijn verbazing dat Suriname volgens bepaalde UNDP standaarden als derde wereldland werd beschouwd en dat de 'braindrain' die rond 1975 was ingezet de nekslag was voor Suriname. Ik dacht: '... en wat nu als we een omgekeerde 'braindrain' in gang zouden zetten?' Een vliegtuig vol met vindingrijke, ondernemende en slimme Surinamers die de reis vanuit Nederland terug maken, om daar hun kennis en kunde in te zetten zodat Suriname weer in al haar pracht en praal kan stralen. Anno nu ben ik misschien iets minder naïef (dat vliegtuig is misschien niet de oplossing), maar geloof nog steeds in de kracht die alle Surinaamse Nederlanders en Nederlandse Surinamers tezamen hebben. Er zijn zowel in Suriname als in Nederland zoveel mooie initiatieven die vanuit pijn om het verlies en frustratie met de huidige situatie zijn ontstaan. Ik geloof dat mooie dingen kunnen ontstaan als je frustratie om kan zetten in creativiteit en pijn kan helen door elke dag weer met frisse moed op te staan en een stapje vooruit te maken. Het liefst met elkaar, samen, verbonden en vanuit een gemeenschappelijk doel. Mijn wens voor Suriname is om weer een lach op haar gezicht te toveren en haar weer in al haar trots te herstellen. Bij mij -en ik denk bij velen- heeft de Johan Ferrier Fondslezing een blijvende indruk achtergelaten en is duidelijk geworden dat onze persoonlijke wens met velen wordt gedeeld. Een wens die ook door Humberto werd geuit. Hij sloot zijn lezing af met een pakkend citaat waarin we ons allemaal konden vinden: "Suriname jouw hart is gespleten. Suriname, wat wil je, wat zoek je in hemelsnaam! Je houdt je vast aan het verleden, heb je je toekomst goed ingeschat? Mijn Suriname, mi switi Sranan, als ik naar je kijk, besef ik dat ik je nooit, nee nooit verlaten kan. Mi moi switi kondre, mi moi switi Sranan... Geef mij de kans je te leiden naar morgen (...)" Bron: 'Mi moi switi kondre', nummer uit de musical 'De koningin van Paramaribo'. Lees hier het verslag van de bijeenkomst en lezen van Humberto Tan.