‘’Het Negerengels is een grove taal. Ík antwoordde mijn moeder niet erin, dus jij antwoordt me ook niet erin’’ zei mijn moeder altijd streng. In mijn gezin hing er een rare sfeer om deze taal. Het Surinaams was net als een vrouw, die je alleen meenam als je naar een feestje zou gaan, om stiekem in een hoek met haar te dansen en te genieten van haar schoonheid. Voor jou was ze de mooiste vrouw van het feest. Bij een bezoek aan jouw ouders nam je echter een heel andere vrouw mee. Eentje met wie je kon thuiskomen. De Surinaamse vrouw zou het nooit winnen van die Hollandse schone. Toen ik een Antilliaans vriendinnetje had, vroeg ze me weleens waar die schaamte voor ‘’de eigen taal’’ vandaan kwam bij Surinamers. Ze legde me uit dat het Papiamentu voor haar zo een belangrijke rol speelde. Bij een bezoek aan de bank, op school, bij overheidsinstanties en thuis sprak ze háár taal. Ik legde uit dat Nederlands óók de taal van mijn ouders en voorouders is en dat ze dat óók spraken. Die redenatie vond ze krom en onze ontmoeting kwam met veel onbegrip tot een einde. Voor haar spraken wij nog steeds de taal van de onderdrukker. De schizofrene houding tegenover het Surinaams herken ik niet alleen bij in mijn eigen gezin. Toen ik in Suriname een keer de discussie startte waarom het Sranan tongo als bijvak op de lagere school gegeven zou moeten worden, stuitte ik op veel weerstand. De Hindoestaan die zich afvroeg waarom het Sarnami lager op de rangorde stond en de mensen die vonden dat het ‘’negerengels’’ beter een straattaal kon blijven omdat je er niets mee kon bereiken, wilden mij al snel de mond snoeren. Een taal die in ons midden is ontstaan en gevormd. Een taal die elke Surinamer verstaat en spreekt, als het Nederlands faalt. Een taal die elke grap, nog leuker maakt en waardoor elke ontmoeting nog amicaler wordt. Zo een taal dien je te koesteren, te onderwijzen en te ontwikkelen en niet te ontkennen of af te ketsen naar de straat. Hoe mooi zou het zijn als er naast rekenen, Nederlands en geschiedenis, ook een uur Sranan tongo gegeven zou worden op school. Niet alleen om de binding onderling te versterken, maar ook om de taal nog meer te gaan waarderen en het te zien als dat was het is: een taal die alleen door Surinamers gesproken wordt. Een mooie vrouw, uniek in haar soort en absoluut de moeite waard om met trots naar je ouders te brengen. Juist omdat ze zo anders is. Ook al kan ze een beetje grof zijn. Nederlands is de taal waarin ik alles deed. Ik kreeg er les in, ik sprak het met vrienden en op school. Bij het maken van een taalfout werd ik daar gelijk op gecorrigeerd. ‘’Gil, het is DE ark. Je hoort toch dat HET fout is.’’ Op die manier werd er al vroeg ingepeperd dat een goede beheersing van de Nederlandse taal belangrijker is, dan een goede beheersing van de Surinaamse taal. Jorgen Raymann heeft een keer gezegd ‘’Je kan zeggen wat je wil over Antillianen, maar in ieder geval spreken zij hun eigen taal perfect.’’ Ik vraag me werkelijk af hoeveel mensen dat kunnen tegenspreken.