Toch is dit een term die evengoed bij een westerse samenleving zoals Nederland past. In Nederland zie je het namelijk ook overal, het tribale groepsdenken: de andere groep is gevaarlijk en men trekt zich haast militant terug in de eigen groep om zo de eventuele problemen buiten de deur te houden. Het is een nare ontwikkeling die voortvloeit uit onzekerheid en angst voor de snelle veranderingen die de wereld vandaag de dag doormaakt. Zinloos, want het proces van globalisering is al in volle gang en muren optrekken betekent slechts dat je word achtergelaten, en daarmee: achteruitgang. Nee, de wereld is één grote gemeenschap geworden. Wat voor Nederland vooral in de Europese context geldt, is voor het binnenland van Suriname vooral waar binnen een nationale context: talen en gebruiken vermengen zich met elkaar en ook economische markten vormen samen steeds meer één grote markt. In principe is het antwoord op deze ontwikkelingen voor beide samenlevingen hetzelfde: meer openheid en individuele vrijheid betekent meer welvaart.

Niet dat het bovenstaande proces in Nederland altijd zo succesvol verloopt, maar voor de meeste bewoners van het Surinaamse binnenland is het praktisch afwezig. Het binnenland is geïsoleerd maar toch is ook hier de globalisering doorgedrongen. Traditionele levenswijzen worden bemoeilijkt door boskap, mijnbouw en vercommercialisering van het binnenland. De kans dat nieuwe generaties hierdoor tussen wal en schip raken wordt groot. Niet elk Surinaams kind krijgt zo de vrijheid om te kiezen wie hij of zij wil zijn. Hun afkomst, hun groep, het tribale groepsdenken, bepaalt nu vaak wie zij gaan worden. Gelijkwaardig onderwijs en gelijke kansen in het binnenland en in de stad is daarom essentieel. Het is immers dé manier waarop sociale mobiliteit kan worden bevorderd.

De vrijheid en kansen om keuzes te maken, voor iedereen; dat is één van de hoekstenen van een open en vooruitstrevende samenleving.

Lees meer artikelen van Roeland op de website van Stichting Alenbo.