Jord Huffels kwam in zijn eerste levensjaar voor het eerst in Suriname. Tijdens de aanbouw van het huis van familieleden werd zijn voet in het natte cement gezet. Die symbolische stap op Surinaamse bodem liet hem niet los, en twintig jaar later deed het hem besluiten om stage te gaan lopen in het land. Hij belandde bij reisorganisatie Ma-Ye-Du en reisde veel door het binnenland.

Betoverend mooie plekken bleken ook plekken te zijn waar het leven zwaar is, elektriciteit en schoon water zeldzaam zijn en het lage onderwijsniveau een grote negatieve weerslag heeft op de maatschappelijke toekomst van de bosland-bewoners.

Deze situatie deed hem, samen met Remy van den Bosch, besluiten om zich in te zetten voor de verbetering van de maatschappelijke basis van deze mensen.

Een korte blik op de genealogie van Remy laat zien dat Suriname ook door zijn aderen stroomt. Voorvader graaf Johannes van den Bosch zette als gouverneur in 1828 voet op Surinaamse bodem en maakte zich hard voor verbetering van de levenssituatie van de slaven in de kolonie. Anderhalve eeuw later gaf zijn moeder een jaar les op Pikin Slee en droeg daarna de fakkel over aan Remy.

Samen met Roeland de Knijf - historicus, werkzaam aan de UvA en gedreven blogger - maken zij nu deel uit van het bestuur van de Stichting Alenbo, waarmee zij sinds 2011 scholing ondersteunen in het binnenland van Suriname.

Een groot deel van de bosland-bewoners vertrekt na verloop van tijd richting de geürbaniseerde regio. Gebrekkig onderwijs in het binnenland maakt dat de migranten vaak aan de onderkant van de maatschappelijke ladder belanden. Zonder vervolgonderwijs te hebben genoten, en met een matige kennis van de Nederlandse taal is werk vinden vaak lastig. En zonder kans op werk is de stap naar het slechte pad een voor de hand liggend gevolg. Doordat Marrons (bosland-bewoners, red.) relatief vaker de mist in gaan, wordt er vaak minachtend gekeken naar deze bevolkingsgroep, waardoor zij nog verder in de negatieve spiraal belanden.

Dat veel Marronjongeren kleine of soms grote misdrijven begaan, valt volgens Stichting Alenbo niet goed te praten, maar zij beseffen wel dat de kern van dit probleem duidelijk aan te wijzen is.

Stichting Alenbo pakt dit probleem, samen met lokale organisaties, bij de bron aan en probeert met kleinschalige hulpprojecten het onderwijs in de dorpen in het binnenland te verbeteren. Dit doen zij door het doneren van lesmateriaal en het zenden van vrijwilligers (vanaf januari 2014 op Langatabiki, red.).

De stichting ziet kansen in samenwerking met andere NGO’s en commerciële instanties. Waar momenteel veel stichtingen, met alle goede bedoelingen, vaak het wiel opnieuw moeten uitvinden, wilt Stichting Alenbo samenwerking tussen organisaties met een focus op het Surinaamse binnenland beter laten samenwerken.

In het teken daarvan is op 7 december 2013 de eerste Netwerkdag Boslandonderwijs georganiseerd, die in het teken stond van kennismaking, kennisdeling en on-/offline samenwerking. Dit deed Alenbo! samen met ApuraNetworks en Good2Connect.